7 april 2017 – Theater de Bussel, Oosterhout

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Oosterhout. Wat stel je je daar als toneelspeler bij voor als je naar een schouwburg in dat stadje afreist. Was er nog nooit geweest, ik herinner me het in ieder geval niet. De verrassing was groot. Een vorig jaar verbouwd theater, mooi zaaltje voor een ruime vierhonderd man/vrouw, warme kleuren, goede voorzieningen op theatertechnisch gebied. Een directrice die ons meteen opving en zo enthousiast over haar theater praatte dat ik dacht “nou ben benieuwd hoe het publiek hier is”. Ook dat bleek een goede greep, bijna helemaal vol tot bovenin. Een amphitheater was het, en dat vind ik altijd een prettige ‘wand’ om tegen te spelen. Alleen de naam van het pand vond ik dan weer vreemd: de Dussel! Of die naam is in de plaatselijke taal verankerd, en voor ons westerlingen een raadsel, of het is weer zo’n rare fantasietitel, net als de Leest, de Kist, of andere aan alles refererende titels die niets te maken met wat er zich binnen in die panden afspeelt. Dit ter zijde, ik zal eens nazoeken wat de diepere betekenis er van is.
De voorstelling ging goed, steeds meer fragmenten ontstaan op het moment, of borrelen een spannende kant op, ik kon er best plezier in hebben. Kleine uitvindinkjes gedaan, die niemand opvallen, maar die je eigen inzet andere kantjes laten vertonen. Soms weet ik achteraf absoluut niet wat ik doe of deed, en dat zijn dan hoor ik achteraf van mijn altijd oplettende collega’s, mijn beste momenten. Nog steeds, na meer dan zestig voorstellingen lukt het me om niet te weten wat de volgende scène is. Zal vreemd lijken, maar dat heb ik nodig om niet te hoeven anticiperen, om niet in de val van een logische opbouw of afbraak te trappen. In de donkerslagen stuurt mijn collega Rian trouw en secuur me in het donker door het labyrinth van de volstrekt onlogische scène-opbouw. Het zou voor ingewijden een spannend filmpje zijn, dat wat er tussen de scènes in gebeurt, het geren en gevlieg om de rekwisieten te verwijderen stuk voor stuk. Iets dat voor het publiek onzichtbaar blijft door de verblindende belichting die op de zaal gericht staat.
Het deed me wel wat hoor om na afloop zoveel bravo roepende mensen tegenover ons te zien staan, zal er niet gauw aan wennen, maar leuk is het wel. Nu twee dagen vrij en dan is Zaandam aan de beurt. Prettig weekend.