6 april 2017 – Schouwburg Odeon, Zwolle

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond was Zwolle aan de beurt. Wat een imposant theatergebouw, mon Dieu, en toch straalde de zaal met twee balkons, (900 stoelen) een bepaalde intimiteit uit, warme gouden kleuren versterkten dat gevoel. Hadden wij, de spelers, weer het geluk dat zelfs op het tweede balkon nog mensen zaten, wat maken we met De Vader een bezoekersrijkdom mee in deze verder zo schrale tijden! Ik had familie in de zaal, de dochter van de zuster van mijn vader, met haar man. Zij volgen trouw alles wat ik doe, geeft een goed gevoel. En ook een extra motivatie.
Voor aanvang van de voorstelling hebben Johanna (ter Steege) en ik onze eerste scène nog eens gerepeteerd: we waren tot de conclusie gekomen dat het hele stuk speltechnisch af hangt van onze eerste scène, hoe secuurder we die scène aanpakken, hoe meer vrijheid de rest van het stuk geeft. Het ging goed, moet ik toegeven, heel goed geloof ik zelfs; een derde voorstelling in de week is voor mij eigenlijk altijd de beste, dan heb ik het minst last van de bagage van de vorige week. Dit klinkt misschien raadselachtig maar is niet zo bedoeld: als een week spelen achter de rug is, treedt er in het vrije weekend een ontspanning op waar ik de daaropvolgende dagen last van heb en moet ik voor mijn eigen gevoel, voor niemand waarneembaar, weer opnieuw op zoek naar de kern van mijn rol. Gisteren kierde er voor het eerst weer eens een beetje plezier in het spelen door, plezier in het spelen van een ernstig dementerende man, paradoxjes voor het oprapen! Zat wel vaak te denken wat mijn familie er van zou vinden. Gelukkig wist ik niet waar ze zaten, daardoor werd de hele zaal familie.
Na Deventer en nu Zwolle bekroop me het dankbare gevoel dat daar in Overijssel twee schouwburgen staan met ieder elkaar aanvullende ambities. Allebei belangrijke ankerpunten in hun stad. Met in Zwolle een noviteit die ik nog nergens was tegengekomen: hun seizoenboek in drie afleveringen, eentje aan het begin, een tweede in het midden en de derde voor het laatste seizoendeel, waardoor wijzigingen en bijgeboekte voorstellingen de volle extra aandacht kunnen krijgen, een bijzondere publieksservice! Na afloop werden we beloond met een prachtige struik met linten en al.