16 september 2017 – Stadsschouwburg Amsterdam

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Net thuisgekomen van een overvloedig afscheidsetentje met de cast en de techniek en het kantoor en de bazen van Senf-Kipprodukties, heerlijk gegeten, toespraken, cadeaux over en weer, afscheid van elkaar genomen (voor één dag, want iedereen is van plan om morgen naar het Gala van de prijzen te komen). Het was inderdaad een mooie periode waarbij een klein ploegje spelers elkaar alles gunnend een kleine tachtig voorstellingen met een matinee afsloot in de Stadsschouwburg: we waren tenslotte gekozen als beste voorstelling van het seizoen in het Theaterfestival, mij was dat nog nooit overkomen. Uitverkochte namiddag in de schouwburg. Feest dus? Ik was als vanouds weer overmatig nerveus omdat we een kleine week niet hadden gespeeld, en er dus een deuk was opgetreden in mijn zelfvertrouwen, de hele week tekst repeterend en me niet kunnen voorstellen dat alles maar weer vanzelf zou gaan draaien. En dan ook nog het besef dat er een paar geliefde collega’s in de zaal zaten maakte me dubbel bewust van alles wat ik deed, iedere vinger die nutteloos bewoog als quasi onderstreping van wat ik ook zonder enige onderstreping had kunnen zeggen speelde mee in het langzame afglijdings-proces van mijn rol. Dat Agaath, mijn vrouw en een van mijn zonen er was, gaf daarentegen weer een steun, hun aanwezigheid hief soms de al te strenge zelfcontrole een beetje op. Eigenlijk is dit soort secure werk, want toneel is ook wérk, misschien nog wel het best te vergelijken met het eindeloos draaien van de ringen van Saturnus die in deze dagen zo vaak in beeld zijn bij het sterfproces van het ruimtevaartprojectiel Cassini: eindeloos veel lagen zijn tegelijk aan de slag om het personage in het speelheelal overeind te houden, met soms tegen elkaar indraaiende ringen om al die onderliggende gevoelens van zelfs een simpel zinnetje zinvol te maken. Ik ga geen eigenwijze voorbeelden geven, want dat roept alleen maar vragen op die toch nauwelijks te beantwoorden zijn.
Het was een bijzondere tijd, met een bijzonder stuk, met een overtuigde en overtuigende cast, met een zorgvuldige ploeg technici. Vooral tegen het einde van de tournee kon ik me soms echt een beetje gelukkig voelen. En nu is het voorbij.