ZONDAG TWINTIG DECEMBER

Verstokte rokers zouden zichzelf de volgende beloning kunnen voorhouden wanneer ze in het kader van de goede voornemens die in de komende dagen in alle hevigheid zullen opwellen, met roken zouden willen stoppen: nu stoppen en als ze de tachtig halen weer beginnen, want dan maakt het niet veel meer uit.
Dit zou genoeg moeten zijn voor een kerstblog, maar het is wat magertjes. Goed, dan nog een poging: televisiekijkers zouden massaal tegen de weermannen en -vrouwen van het Journaal in opstand moeten komen wanneer ze weer eens met verkeerde klemtonen en met een stalen gezicht ons meedelen dat het nog nooit zo warm is geweest, omdat ze erbij vergeten te vermelden dat we met deze zonnige Kerst onze kleinkinderen in grote leefproblemen zullen brengen. Ze voelen zich gedekt door al die schoorsteenfotootjes die de kijkers uit het hele land hen opsturen, die moderne versie van plakplaatjes voor het ondergaande zonneboek. De blije niets zeggende gezichten van deze onheilsprofeten hebben iets voor-oorlogs, ze staan erbij alsof we nog leven voor de crisis van de dertiger jaren. Met spartelende armgebaren die niet in relatie staan tot hetgeen ze willen vertellen, gebaren die daardoor dus zeer verwarrend zijn, drukken ze op onzichtbare knoppen die stromingen laten zien die onrustbarend zijn, die jobstijdingen bevatten, die stormrampen en aardscheuringen aankondigen, zonder dat zij, die weermannen en -vrouwen, een spier vertrekken. Ze houden ons voor de gek, willens en wetens, want hun wetenschap: de Grote Belangwekkende Weervoorspelkunde, heeft hen allang laten weten dat ze binnenkort het einde der tijden moeten aankondigen, is het niet morgen dan toch wel over een dertigtal jaren. Ze repeteren er al voor, in aparte studiootjes onder leiding van een televisiepersoonlijkheid die dat als goed betaalde schnabbel doet. Inclusief de nietszeggende armgebaren. Alles in het diepste geheim, ze zeggen er niets over, niet het kleinste tekentje verraadt dat ze wel degelijk dondersgoed weten waar ze het over hebben, waar al die stromingen toe leiden. Hun mimiek lijkt op die van Chamberlain van vlak voor de oorlog, de Engelse Eerste Minister, toen die ons ook zo grotelijks voor de gek heeft gehouden: met een stalen gezicht op hoog niveau ontkennen wat ieder kind al aan kon zien komen. “Peace for our time!” Want als zo’n boven ons geplaatste functionaris een eigen waarheid bedenkt en die over het volk uitstrooit wordt hij toch door de grote massa geloofd. Chamberlain was ook zo’n voorspellende weerman. Premier Rutte is ook zo’n wegkijker.
Nu, een Tweede Wereldoorlog later, een Club van Rome later, een klimaatconferentie die de luchtvaartmaatschappijen buiten schot houdt later, zouden we inmiddels beter moeten weten, maar de weermannen en -vrouwen hoeven we niet te verwachten dat zij ons de waarheid gaan voorspellen: aan de hand van weer een “prachtige” zonsopgang in Stavoren krijgen we te horen dat we een heerlijke warme Kerst krijgen, hoe dat komt verzwijgen ze. Terwijl het Journaal de plicht heeft IEDERE AVOND NA HET NIEUWS VAN ACHT UUR de kijker te informeren over de wanhopig zorgwekkende toestand van onze planeet! Ziezo, dat is er uit!