Hans Croiset

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond was Zwolle aan de beurt. Wat een imposant theatergebouw, mon Dieu, en toch straalde de zaal met twee balkons, (900 stoelen) een bepaalde intimiteit uit, warme gouden kleuren versterkten dat gevoel. Hadden wij, de spelers, weer het geluk dat zelfs op het tweede balkon nog mensen zaten, wat maken we met De Vader een bezoekersrijkdom mee in deze verder zo schrale tijden! Ik had familie in de zaal, de dochter van de zuster van mijn vader, met haar man. Zij volgen trouw alles wat ik doe, geeft een goed gevoel. En ook een extra motivatie.
Voor aanvang van de voorstelling hebben Johanna (ter Steege) en ik onze eerste scène nog eens gerepeteerd: we waren tot de conclusie gekomen dat het hele stuk speltechnisch af hangt van onze eerste scène, hoe secuurder we die scène aanpakken, hoe meer vrijheid de rest van het stuk geeft. Het ging goed, moet ik toegeven, heel goed geloof ik zelfs; een derde voorstelling in de week is voor mij eigenlijk altijd de beste, dan heb ik het minst last van de bagage van de vorige week. Dit klinkt misschien raadselachtig maar is niet zo bedoeld: als een week spelen achter de rug is, treedt er in het vrije weekend een ontspanning op waar ik de daaropvolgende dagen last van heb en moet ik voor mijn eigen gevoel, voor niemand waarneembaar, weer opnieuw op zoek naar de kern van mijn rol. Gisteren kierde er voor het eerst weer eens een beetje plezier in het spelen door, plezier in het spelen van een ernstig dementerende man, paradoxjes voor het oprapen! Zat wel vaak te denken wat mijn familie er van zou vinden. Gelukkig wist ik niet waar ze zaten, daardoor werd de hele zaal familie.
Na Deventer en nu Zwolle bekroop me het dankbare gevoel dat daar in Overijssel twee schouwburgen staan met ieder elkaar aanvullende ambities. Allebei belangrijke ankerpunten in hun stad. Met in Zwolle een noviteit die ik nog nergens was tegengekomen: hun seizoenboek in drie afleveringen, eentje aan het begin, een tweede in het midden en de derde voor het laatste seizoendeel, waardoor wijzigingen en bijgeboekte voorstellingen de volle extra aandacht kunnen krijgen, een bijzondere publieksservice! Na afloop werden we beloond met een prachtige struik met linten en al.

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Thuisgekomen uit Deventer en nu al weer bijna op weg naar Zwolle! Hoe vreemd het ook moge lijken, wel bijzonder, twee steden zo dicht bij elkaar! Deventer was een openbaring, alle goede dingen uit de andere schouwburgen tot nu toe zijn in de Koekstad gebundeld. Wat een energie straalt dat gebouw onder de leiding van zijn enthousiaste directeur Kuhne uit! (ook nog eens vijfhonderd toeschouwers, wel veel kuche-kuche, maar daar leg ik me uiteindelijk maar bij neer, ik zou er toch niet meer over schrijven, moet ik nog aan wennen, aan die zelf opgelegde dwang) Ik neem me voor om wanneer de tournee voorlopig aan zijn eind is gekomen om alle goede dingen die ik heb waargenomen gedurende de bijna zeventig voorstellingen te bundelen om daaruit het beste beleid te voorschijn te toveren. Deventer heeft daar al veel top-ingrediënten voor aangeleverd.
Het spelen viel me behoorlijk zwaar, begin beetje moe te raken en daar had ik gisteren behoorlijk last van, mijn collega’s hadden godzijdank niets gemerkt: dat wat je zelf meemaakt is voor niemand zichtbaar kennelijk. Maar het blijft een gecompliceerde aangelegenheid: je speelt al dat je een dementerende bent, en werkt er van binnen op hoge toeren een apparaat dat de controle daarover moet uitoefenen en dan blijkt als klap op de anderhalf uur uitdovende vuurpijl, dat die Sisyfusarbeid ook nog eens hinderlijk commentaar levert.
Wat wel lukte was de minder nadrukkelijke toon weer in te schakelen, dat veraangenaamt het spelen duidelijk. Onze geluidsman Rene, had de eerste avond van mijn zelf opgelegde experiment als commentaar dat ik soms wel wat erg zacht sprak, hij kon het zelfs met zijn topapparatuur niet meer bijbenen. Gisteren moet ook dat aspect goed zijn gegaan, want bij het afscheid nemen toonde hij zich tevreden. Nu nog de rust vinden, nu er zelf ook nog plezier aan leren te ontlenen, daar heb ik nog zes voorstellingen voor, te beginnen vanavond in Zwolle dus, (kreeg een melding dat er al meer dan vierhonderd mensen op af komen) Allez, welgemoed op naar Zwolle!