Terwijl de bedreigde burgervader van Haarlem steun kreeg van een deel van zijn bevolking speelden wij een andere bedreigde `Vader na in zijn Haarlemse Schouwburg. Beetje geforceerde vergelijking of samenvoeging van twee Vadertypes, maar dat moet dan maar. De oorspronkelijk Franse vader vond gisterenmiddag zijn einde. na meer dan honderd voorstellingen verdeeld over drie seizoenen. Volle zaal. En het werd onze beste voorstelling. Hoe kan dat nou? Ja toch was/is het zo. Alles tintelde, soms een beetje los, dan weer strak gespannen, maar van ons zessen een samenballing van wat we op konden brengen. Een inleiding o.l.v. Booudewijn de Groot zette ons en een deel van het publiek op scherp. En toen ging het los. Omdat je, ik in ieder geval, niet bij iedere zin kan denken: dit was de laatste keer dat ik dit uitspreek, ontging het me tijdens het spelen dat het de laatste keer was. Eventjes een slot water tussen twee scenes door, laatste keer bliksemsnel verkleden, met hulp van mijn collega’s, dan weer een laatste kleine verspreking, die verder niemand opgevallen was, laatste keer een totaal uit de hand opende tap dance demonstratie van een fantaserende amateur, zwaaien met mijn rooie boerenzakdoek, en zo voort en zo voort. Bloemen, applaus, en dat was het dan. Ontvangst als afscheid, en daarna met de hele cast en crew eten in de open inmiddels avondlucht in een park in Haarlem. In the open, half Oktober, nooit meegemaakt, in de arme avondlucht, volop zomer in de herfst. Toespraken, discussies over de wenselijkheid zo’n hoogst actueel stuk ieder seizoen een maand lang te laten touren, maar onmogelijk voor een commerciele productie, want niet te betalen. Dat zou alleen een gesubsidieerd toneelgezelschap zich kunnen permitteren, Wiebesje ten spijt. Uitwisseling van cadeautjes, en toen ging de inmiddels trouw aan elkaar gewaagde familie uit elkaar, zes gezinsleden die lief en leed probeerden te delen en die de wijde wereld van nieuwe avonturen introkken. Ja familie, ook bij deze voorstelling voltrok zich dat wonder van tijdelijke gehechtheid aan elkaar, die nu door de praktijk gedwongen uit elkaar zal vallen. Maar de herinnering blijft en levert voor de komende jaren tientallen nieuwe verhalen op, nee duizenden en nog eens duizenden, want bij een in rook verdwenen voorstelling kun je beelden en herinneringen en interpretaties van het publiek niet vergeten, zij bouwen de Vader verder uit met hun eigen belevenissen met de gevreesde dementieziekte die als een tsunamie over ons heen dendert. Allez, op naar een nieuw avontuur, de enige echte remedie tegen verkeerd gerichte nostalgie! Tot gauw.
DORDRECHT, op eentje na.
Dat was dan Dordrecht, in het meest vrolijk gestucte theatergebouw van het spreidingsgebied dat Nederland heet. Mooie volle zaal, als de toeschouwers uit Barendrecht naar Dordrecht waren gekomen, waren we uitverkocht, wanneer we die uit Capelle er bij optellen en iedereen verplaatsen naar Rotterdam dan waren we daar drie keer uitverkocht geweest, en hadden we de CO2 uitstoot van rondtrekkende vrachtwagens en autobussen en prive vervoer plus een geweldige kopstoot aan menselijke energie waarneembaar kunnen reduceren. Hoewel, dan was het publiek natuurlijk weer aansprakelijk voor een toename aan uitlaatgassen. Onoplosbaar? Nou nee: busvervoer, coordinatie, inventiviteit, het enige echte poldertheater.
Dit gezegd hebbende waren we dus gisterenavond in Dordrecht: terwijl Nederland de buren over de kling joeg, maakten wij er ook een feestelijk avondje van. Vastgelegd door een achter de coulissen opererende fotograaf, die achteraf verbaasd was over het soort buitenaards leven dat zich voor publiek onzichtbaar afspeelt. Ik voelde me prettiger dan in Barendrecht waar ik de hele avond moest vechten tegen een opkomende griep en de daarbij horende ergerlijke spitaanval. Normaal schrijf ik dit soort dingen niet op, die al te aandacht afleidende want klagende tegenhangers van het uiterlijke succes, maar omdat het gisteren al weer een stukje beter was verwacht ik straks, vanmiddag in Haarlem dat ik behalve wat te onderdrukken keelkriebels weer vrijuit het dementieproces een faire kans kan gaan geven. Allez, op naar de stad waar de burgemeester moet onderduiken omdat hij de wet laat prevaleren boven asociaal gedrag; terwijl wij de matinee van de jubilerende Haarlemse schouwburg opsieren vindt op de Grote markt een protest bijeenkomst plaats, in gedachten ben ik daar ook.