Allerlaatste Vader in Haarlem.

Terwijl de bedreigde burgervader van Haarlem steun kreeg van een deel van zijn bevolking speelden wij een andere bedreigde `Vader na in zijn Haarlemse Schouwburg. Beetje geforceerde vergelijking of samenvoeging van twee Vadertypes, maar dat moet dan maar. De oorspronkelijk Franse vader vond gisterenmiddag zijn einde. na meer dan honderd voorstellingen verdeeld over drie seizoenen. Volle zaal. En het werd onze beste voorstelling. Hoe kan dat nou? Ja toch was/is het zo. Alles tintelde, soms een beetje los, dan weer strak gespannen, maar van ons zessen een samenballing van wat we op konden brengen. Een inleiding o.l.v. Booudewijn de Groot zette ons en een deel van het publiek op scherp. En toen ging het los. Omdat je, ik in ieder geval, niet bij iedere zin kan denken: dit was de laatste keer dat ik dit uitspreek, ontging het me tijdens het spelen dat het de laatste keer was. Eventjes een slot water tussen twee scenes door, laatste keer bliksemsnel verkleden, met hulp van mijn collega’s, dan weer een laatste kleine verspreking, die verder niemand opgevallen was, laatste keer een totaal uit de hand opende tap dance demonstratie van een fantaserende amateur, zwaaien met mijn rooie boerenzakdoek, en zo voort en zo voort. Bloemen, applaus, en dat was het dan. Ontvangst als afscheid, en daarna met de hele cast en crew eten in de open inmiddels avondlucht in een park in Haarlem. In the open, half Oktober, nooit meegemaakt, in de arme avondlucht, volop zomer in de herfst. Toespraken, discussies over de wenselijkheid zo’n hoogst actueel stuk ieder seizoen een maand lang te laten touren, maar onmogelijk voor een commerciele productie, want niet te betalen. Dat zou alleen een gesubsidieerd toneelgezelschap zich kunnen permitteren, Wiebesje ten spijt. Uitwisseling van cadeautjes, en toen ging de inmiddels trouw aan elkaar gewaagde familie uit elkaar, zes gezinsleden die lief en leed probeerden te delen en die de wijde wereld van nieuwe avonturen introkken. Ja familie, ook bij deze voorstelling voltrok zich dat wonder van tijdelijke gehechtheid aan elkaar, die nu door de praktijk gedwongen uit elkaar zal vallen. Maar de herinnering blijft en levert voor de komende jaren tientallen nieuwe verhalen op, nee duizenden en nog eens duizenden, want bij een in rook verdwenen voorstelling kun je beelden en herinneringen en interpretaties van het publiek niet vergeten, zij bouwen de Vader verder uit met hun eigen belevenissen met de gevreesde dementieziekte die als een tsunamie over ons heen dendert. Allez, op naar een nieuw avontuur, de enige echte remedie tegen verkeerd gerichte nostalgie! Tot gauw.