Eergisteren dus Tiel, in de Agnietenhof, in mijn Toneelgroep Theatertijd was ik nog bij de opening eind jaren zestig, en een paar jaar later beleefden we er de generale-weken van Het Proces, de Kafka bewerking van Jan Grossman, de grote Tsjechische regisseur.
Terug naar het nu van eergisteren, Heisenberg. Weinig mensen, hoe zeer de staf van de schouwburg ook zijn best had gedaan, aan hen lag het niet. Na afloop iedereen unaniem in zijn/haar lof, (kwam uit het niets een dame op me aflopen “mag ik u een zoen geven?” nou dat is me nog niet eerder gebeurd). Er moet toch eindelijk eens goed worden nagedacht over het nut van bloedserieuze voorstellingen in de provincie, daar blijkt maar een handjevol mensen voor te porren zijn. Er wordt heus wel over nagedacht, vast wel, maar echte oplossingen doemen maar niet op, de Theateralliantie is een stap(je) maar die mikt alleen maar op grootste producties, niet op kleine noodzakelijke bijdragen aan het in stand houden van een wat serieuzere richting.
We hadden best reclame kunnen maken met de voortdurend opborrelende lach in onze voorstelling, maar ik ben blij dat we ons daar niet op hebben laten voorstaan, maar ja, hoe nu verder? Vooral omdat we gisteren in Den Haag wel een volle zal hadden, en vanavond hoor ik in Rotterdam ook. Waarom bevestigt de “provincie” zijn schijnbare achterstand door minder naar serieus theater te komen? Oei wat zullen er nu weer veel mensen boos zijn, die dan vervolgens weer tegen mij zeggen dat ze het met mijn conclusies eens zijn: we zullen er voorlopig nooit uitkomen.
Nog even over gisteren, Den Haag dus, volle bak in de Koninklijke, heerlijk avondje, het was net of we voor vrienden en familie in de de huiskamer een avondje relatieperikelen speelden, we werden in alles wat we te berde brachten, hoe tegengesteld, hoe raadselachtig ook, bevestigd door voortdurend aanwezig en luid reagerend publiek, luxueus hoor, het deed een beroep op je “samenspel-mogelijkheid” met de zaal op een prikkelende manier. Ik zag Elsie een paar millimeter hoger van de grond komen van puur spelplezier, want ach wat kan een goed lukkend avondje toch een plezier opleveren, vooral na afloop! Mij deed het als zeer oud-gediende denken aan de voorbije tijden van de vroegere Haagsche Comedie, waar publiek in de jaren vijftig, zestig ook zo innig eén was met zijn spelers, we voelden ons nu in 2019 weer net zo verbonden. Na afloop veel collega’s in de gang achter het toneel, het leek wel een première, heerlijk hoor, kan niet anders zeggen. Vanavond de laatste in Rotterdam, ben benieuwd, morgen dus mijn al weer laatste verslagje. Tot morgen.
