Vanavond gaan we met “Heisenberg” naar de schouwburg in Hoorn. Ben benieuwd hoe het daar aan het woelige water van het IJsselmeer zal gaan, of het publiek even enthousiast is als bij de eerste drie voorstellingen in Rotterdam. Benieuwd of het bezoekersaantal te lijden heeft onder de toch minstens kwestieuze kritieken in de kranten van de afgelopen dagen. Of het bij ons, Elsie en mij, iets heeft nagelaten. Over dat laatste maak ik mij geen zorgen, en eigenlijk als je ze goed leest is het alleen de NRC die met een mager sterretje de voorstelling probeerde af te serveren. Gaat niet lukken, daar ben ik van overtuigd, zestig jaar theaterervaring sterkt mij in het zekere gevoel dat we met iets heel bijzonders bezig zijn, namelijk met de ontrafeling van onze relatiezucht. Het aan- en afstootgedrag van onze soort maakt in ieder paar op aarde explosies van nucleaire krachten los, misschien speelden om die reden die genadeloze spiegelgevechten een deel van de schrijvende pers parten.
Een klein dingetje verwijt ik die genadeloze kritikaster dat die geen melding maakte van het publiek om hen heen, dat de hele avond lang ons enthousiast begeleidde op onze tocht door de krochten van de menselijke soort.
Heisenberg, Hoorn 17-1-2019 (vóór de voorstelling)
