Heisenberg, Arnhem 1-2-2019

Weer een verhaaltje dat met ‘Gisterenavond’ begint? Nee ik denk het niet, gisterenavond is al voorbij, en wat er gisterenavond allemaal bij de voorstelling van “Heisenberg” gebeurde is niet voorbij. Ik kan natuurlijk niet spreken voor al die toeschouwers in Arnhem, dat zou nogal hoogmoedig zijn, hoewel, na afloop maakten ze er ons wel op attent dat het voor hen ook een memorabel avondje moet zijn geweest, dus kan ik het publiek er wel voorzichtigjes bij betrekken. Ik ga het niet hebben over goed/slecht, gelukt/mislukt, ik wil laten weten wat het is om met zijn tweeën een dikke anderhalf uur op het toneel te staan om na afloop het gevoel te ervaren dat die anderhalf uur een heel leven heeft geduurd of dat het samen te vatten was in een notendop (zoals Hamlet het verklaart, zoek het maar na dan zul je zien dat hij iets anders bedoelt en tegelijkertijd ook hetzelfde.) In het kort gezegd komt het hier misschien op neer: toneelspelen is niet spelen, is geen toneel, maar het zichtbaar maken van een andere tijd-beleving, het toneelavondje gisterenavond in Arnhem was een reis door de ruimte waarin je het geploeter op aarde ver van je weg kon zetten, waarin de vloer waar we op stonden niet de vloer was waar we op stonden, maar een losjes geknoopt vangnet dat mee-bewoog, mee-deinde op het onbetrouwbare ritme van je hart. Je hart als de stuw motor in de ruimtereis.
Zie zo, dit is gezegd, ik laat het staan, ik wijzig er geen woord aan, maar ik ga er nog maar weer eens goed over nadenken. Dit in verband met de voorstelling straks. Waar? In Wageningen. Is de ruimtereis daar voort te zetten, of moeten we opnieuw gelanceerd worden? That’s the question.