Wij zijn niet zo van familiediners, wij zijn meer van prettige bijeenkomsten waar ook een hapje te genieten valt. Maar die vermaledijde tachtigste verjaardag mocht niet ongezien voorbijgaan. Vond ik zelf eigenlijk ook. Er moet veel in het geheim overlegd zijn, plannen gemaakt, cadeaux bedacht, toespraakjes voorbereid, zelfs een speciaal geschreven lied op een beroemde Sonneveld melodie hoorde bij het verrassingspakket. En dat alles op de zolder van Tante Koosje in Loenen aan de Vecht tijdens een bijzonder vier gangen diner.
Het werd een onvergetelijke avond. Er werd zoveel liefde en genegenheid over de jarige uitgestrooid dat hij zich soms wanhopig afvroeg of hem dat eigenlijk wel toekwam, zo’n ideale vader en echtgenoot is hij nou ook weer niet geweest. Maar nee, er viel geen onvertogen woord, geen Festen-avondje, eerder het tegendeel, vandaar dat ‘onvergetelijke’. De jongste kleinkinderen, onbedorven en spontaan, strooiden met tekeningen, de oudere hielden toespraken of ze niet anders gewend waren, goed gebouwde en niet ingestudeerde toespraken, iedereen liet zich optillen naar een hoger gebied, het gebied van een onbezorgde toekomst. Voor de duur van die avond, de dag erna moest weer worden doorgebracht met voorbereidingen op tentamens, proefwerkweken en andere knellende verplichtingen.
Guus was gestorven, ook toegesproken en al weer lang en breed begraven, treurende familieleden achterlatend die zijn tachtigste verjaardag niet zullen meemaken. Deze tachtigjarige verbeeldt zich dat het mooiste nog moet komen; met die met de moed der wanhoop bedachte slogan houdt hij zich staande en verheugt zich op de na de herfstvakantie te hervatten arbeid aan Troilus en Cressida. Dat is het ware drama, en op de zolder van Tante Koosje speelde zich de vrolijke komedie van het leven af. Aan een drama kunnen we ons vertillen, een drama kan ons terneer drukken, aan een komedie ontlenen we de energie om door te gaan. We zullen doorgaan!
