Was weer een heftig avondje in DeLaMar gisterenavond, blijf verbaasd over het effect van de voorstelling op een groot deel van het publiek. Ben er nog altijd niet achter hoe ik die heftige reacties die ik na afloop van bezoekers te verwerken krijg, moet opvatten. Wanneer ik die hoogst emotionele uitingen probeer te relativeren ben ik eigenlijk bezig de functie van het theater te ontkennen. Wanneer publiek zo opgezogen blijkt in het hoofd van de dementerende is er geen ruimte over om de noodzakelijke afstand te bewaren, ik ben ten slotte opgevoed en doordesemd van de Brecht-regels die toneel bestempelen als een “inzichtmedium”, en niet als een emotionele achtbaan! En mensen ontnemen zich de mogelijkheid dat inzicht te verkrijgen, wanneer ze zich zo laten meeslepen door hun eigen emoties die altijd gerelateerd zijn aan hun eigen ervaringen met deze vreselijke ziekte, een vader, een echtgenoot of een moeder die in dat zwarte gat is afgegleden. Ik hoop maar dat ze ook hebben kunnen lachen om de vaak zotte situaties waarin de Vader zichzelf en zijn naasten laat verzeilen en dat dat lachen publiek een beetje uit hun persoonlijke verdriet weet weg te trekken. Toneel moet nu eenmaal ook kunnen louteren, daar is het ooit voor uitgevonden, toneel als oervorm van menselijk overleg, en overleg vraagt om een rationele controle over onze makkelijk naar boven borrelende emoties. Waarvan acte. Dinsdag Utrecht, tot dan!
8 september 2018 – DeLaMar Theater
