7 maart 2017 – Munttheater, Weert

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond klokslag twaalf thuisgekomen uit Weert. Volle zaal. Na drie dagen rust was het lastig om de scherpe lijn direct weer op te pakken, maar in de loop van de voorstelling lukte dat steeds beter. Ik werd er zelfs overmoedig door en varieerde op een stukje mise-en-scène, steeds beseffend dat ik misschien in overtreding was, maar eenmaal begonnen moest ik het wel doorzetten; schuldgevoel omdat ik ouderwets ben opgevoed ‘niet afwijken van wat de regisseur heeft gezegd’. Gauw in een mailtje opbiechten aan Gijs de Lange!
Wat werden we toch weer hartelijk ontvangen door de staf van het Weertse theater (Munttheater) er is toch wel veel veranderd de afgelopen tijd, bijna overal bloemen na afloop, bitterballen, vooral veel bitterballen, overal bitterballen, kilo’s bitterballen. Ooit begonnen bij Nel Oskam in Gouda, twintig jaar geleden, is het nu een must geworden waar je al spelend naar uitziet, dadelijk bitterballen. Zonder bitterballen komen we niet meer!
En in Weert werd er weer ferm gehoest, maar dan wel in de changementen, en die zijn in onze voorstelling veertien in getal, dus ruimte genoeg om de speelscènes bijna stil te houden. Het uitdelen van de hoestbonbons begint zijn werking te bewijzen.
Na afloop vertelde een van de bezoekers dat zij en haar man al een half jaar geleden kaarten hadden gekocht maar dat haar man vanwege acuut hoestgevaar thuis was gebleven! Dat is nog eens een mooi geluid, prompt gaven Rian en Johanna hun bloemen aan die mevrouw. Memorabele moment. Tijdens de bitterballen.
Wat mij verder meer en meer opvalt hoe vrouwelijke directeuren zo veel enthousiaster met de spelers omgaan dan hun mannelijke collega’s. Oei wat een gevaarlijk terrein: Heren Directeuren wanhoop niet, u hebt andere kwaliteiten! En daar kunnen we de komende voorstellingen weer van profiteren. Hoorn, we komen er aan!