5 september 2017 – Parktheater, Eindhoven

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond was voor de tweede keer Eindhoven aan de beurt: teruggevraagd omdat de eerste zo mooi was bezet. Gelukkig deed die tweede er niet voor onder. Was ook zo’n beetje de opening van het seizoen aldaar. Meteen volle bak. Ik was over mezelf weer eens niet tevreden, wordt saai en voorspelbaar misschien, maar het is nu eenmaal zo, er slopen teveel automatismen in. Had ook te maken met de heel erg grote zaal, waar je nu eenmaal ‘groter’ moet spelen om überhaupt zichtbaar te zijn. Na afloop waren er klachten over verstaanbaarheid van een clubje van acht oudere dames, die door een lid van het schouwburgteam, die ik nog van heel vroeger kende, kernachtig werden toegesproken, streng doch rechtvaardig. Terwijl ik juist het gevoel had dat mijn spel er juist onder leed, onder dat veel te luid praten! Voor aanvang had ik een slaatje gegeten met mijn oudste kleinzoon die in Eindhoven werkt bij de ASML. Kreeg een inspirerend verslag van hem over zijn werk daar, had echt een trots gevoel dat hij zulk toekomstgericht werk doet. Terug naar de voorstelling: wat een verschil in publieksreacties met de eerste vijf voorstellingen in de Randstad, er zou toch eens een gedegen onderzoek moeten plaatsvinden hoe dat kan komen, zoveel andere reacties. Het kan niet te maken hebben met de hoeveelheid schouwburgbezoeken, want die verschillen per bezoeker niet zo veel. Begin zeventiger jaren publiceerde de oud Parool criticus Hans van den Bergh een studie over die publieksreacties in zijn belangrijke boek Constanten in de Komedie, waarin hij bij bepaalde stukken de publieksreacties naging. Hoe in de ene voorstelling om een grap harder werd gelachen dan in een andere zaal, zelfs rekening houdend met het verschil in intensiteit in het spel, enfin de daar in geïnteresseerde Publieksmedewerker van een schouwburg zou dat boek nog maar eens open moeten slaan, het levert zelfs nu nog belangrijke instructies op over het oeroude medium dat wij theater noemen. De ontvangst was weer prima, gastvrij en enthousiast, je voelde dat het op prijs werd gesteld dat we onze voorstelling kwamen spelen. De enthousiaste leidsman van de Vriendenvereniging van het Parktheater verzuchtte zelf meerdere keren dat hij zo blij was dat het seizoen eindelijk was begonnen! En toen ook nog eens de bitterballen kwamen binnen rollen was iedereen uitgelaten en vrolijk en konden wij gevuld en verkwikt de terugreis beginnen! Straks Amstelveen!