24 en 25 januari 2017 – Stadsschouwburg Nijmegen, Nijmegen en Stadsstheater Arnhem, Arnhem

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Ik was eergisteren ook thuis gekomen van een Vader-voorstelling, uit Nijmegen nog wel, waar we voor meer dan 450 toeschouwers hadden gespeeld, en daar had ik de volgende morgen, dus gisteren een verslagje van geschreven, maar kennelijk had ik op de Delete knop gedrukt i.p.v. op de Enter, dus is het verhaal in het Niets verdwenen, zoals ook de voorstelling alleen nog maar in de fantasieën van de toeschouwers is opgeslagen. Nu ga ik mijn verslag proberen te combineren met Arnhem waar we gisteren hebben gespeeld, voor plus minus honderd mensen minder. En wat was er een verschil tussen beide publieken: het Nijmeegse was uitbundig in zijn reacties tijdens de voorstelling, iedere opmerking die elders aanleiding tot een glimlach gaf werd daar luidkeels aangepakt, halverwege werd het mij te veel en heb ik een sterke demper op mijn tekst gezet, en dat hielp. In Arnhem werd de voorstelling veel ernstiger bekeken en beloond met een sterker applaus dan in Nijmegen, en de voorstelling was echt niet anders dan anders. Twee steden, op nog geen tien minuten autorijden van elkaar en zo’n wereld van verschil.
Voor mij was het sowieso een vreemde belevenis om terug te zijn in twee steden die in de zestiger jaren een groot deel mijn leven hebben bepaald: toneelgroep Theater was toen mijn gezelschap en we verdeelden onze 12 premières (veertig acteurs in vaste dienst) eerlijk over de twee steden en ook toen al was er dat verschil, de ene stad uitbundig en de andere ingetogen. Ik neigde toen erg naar Nijmegen omdat daar veel sterker werd gereageerd op onze vaak uitdagende stukken. Publikumsbeschimpfung van Peter Handke, Macbird, de persiflage op president Johnson, dat mijn Bestuur nog probeerde tegen te houden, onze Brecht voorstellingen, enfin, als ik niet uitkijk wordt het weer OPA_Vertelt! Dus hou ik me bij het Nu: straks naar Meppel, het stadje dat het iedere keer als een speler of een gezelschap weer eens genoeg heeft van lange busreizen, weer moet ontgelden en als voorbeeld van de toch redelijk in het vergeetboek geraakte toneelspreiding wordt gebruikt, en dat zo onverdiend: Ogterop, de naam van het pand is juist een publieksaanjager die zo zijn best doet ons volle zalen te bezorgen. Dus op naar Meppel!. En over volle zalen gesproken, vanavond besteedt dat tv-programma uitgebreid aandacht aan onze Vader-voorstelling. Benieuwd.