10 maart 2017 – Castellum, Alphen a/d Rijn

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Vannacht terug uit Alphen ad Rijn, Theater Castellum. Mooie naam. (volle zaal – hoest factor 1 op 10) Prachtige score dus, geen hinder ondervonden, integendeel. Inspirerende aandacht. Dan voel ik me serieus genomen. En daar zijn we toch altijd op uit, om serieus genomen te worden.
Bij de kaartjesscheurder had iemand van het theater gestaan met hoestbonbons en een verzoek tot hoest matiging! Prachtig! De goede weg is ingeslagen, nu Den Bosch vanavond.
Was goede voorstelling. Mijn dochter was er met haar man en een grote vriendenclub voor de tweede keer. Dat maakte me erg bewust van het spelen, en dat is voor mijzelf nooit goed. Heb dan meer kritiek op mezelf dan normaal, word dan mijn eigen blok aan mijn been. Probeer dan een zo betrouwbaar als mogelijk speler voor mijn collega’s te zijn, maar wat is dat moeilijk, iedere zin die ik hoor of zelf moet zeggen lokt iedere avond andere reacties uit, en ik kan het niet laten daar gehoor aan te geven. En na afloop toch altijd weer die geschokte mensen die een afbraakproces meemaken alsof het ze zelf betreft. De verantwoordelijkheid van ons de spelers is dan ook groot, bijna maatschappelijk gezien. We beseffen allemaal wel dat we met een belangrijk stuk van de dagelijkse praktijk voor velen, bezig zijn. Wat gisteren erg prettig aan de beleving van het publiek was, dat het wel lachte om de inderdaad soms komische botsingen die de Alzheimer patiënt oproept, maar dat het lachen gedempt was, geshockeerd gedempt. Was prettig. Gedempt lachen is prettig, dus. Soms heb ik oprecht mededogen met al die mensen die daar maar in het donker zitten en die allemaal hun bundel eigen problemen proberen te vergeten om zich over te kunnen geven aan de vreemde bijna-werkelijkheidsbeleving die wij spelers hen voorschotelen, ik zal er nooit aan wennen. Misschien is dat maar goed ook. Prettige dag dan maar, en tot vanavond Bosschenaren!