Hans Croiset

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Twee keer met ons stuk de Vader thuisgekomen, Vrijdagavond uit Veghel, Zaterdagavond uit Zeist. Twee hemelsbreed van elkaar verschillende ervaringen, los van het feit dat de Zeisteravond de voorlopig laatste was, we komen eind Augustus begin September weer terug.
Veghel kreeg onze beste voorstelling te zien, dat durf ik nu wel te zeggen, de nevelslierten uit het hoofd van de langzaam dementerende hoofdpersonen dreven de zaal in en bleven rond de bezoekers de hele avond lang hangen. Er werd beurtelings begripvol en dan weer geschokt gereageerd, reacties die synchroon liepen met wat wij de spelers het publiek wilden laten meemaken. Zoiets lukt maar zelden. Tussen de scènes in bleef iedereen in een ontspannen concentratie, bang om de vreemde toversfeer te verbreken. Vanuit de zaal werd daar wel een poging gedaan met TWEE afgaande telefoons, en verschillende oplichtende sms-lezers, die zich niet realiseren dat het licht van hun apparaten hun gezicht belicht!
En toen kwam Zeist. Laatste keer dus voorlopig. Eerst een korte verklaring: veel van de lezers van dit speel-dagboek vonden mij maar een knorrepot met dat gehamer op die hoesters, ik ben dus heel laf, een soort zelfcensuur gaan toepassen en heb mijn Hoest Factor al lange tijd onvermeld gelaten, maar in Zeist leek het of een schare sanatoriumpatienten hun eerst vrije avond genoten. Ik durf dat zo onverbloemd neer te schrijven omdat zelfs een van onze producenten, Hans Kik, die in de zaal zat, voor verschillende hoestlijders water is gaan halen, in de hoop dat de geluidsgolven ietwat af zouden nemen. Het kabaal begon al direct na aanvang en hield niet meer op met als gevolg dat de voorstelling iets nodeloos agressiefs kreeg, als een soort reactie op al die verstorende geluiden. Mijn vrouw, Agaath zat op de tweede rij en had bijna niets gehoord! Dat kan dus ook, zij vond het onze beste voorstelling. Dat kan dus ook. Eerlijkshalve. Maar na afloop in het cafe kwamen verschillende toeschouwers hun excuses aanbieden voor wat zij “ordeverstoring’ noemden.
Het was zo jammer omdat tijdens de laatste avond mee te moeten maken. De sfeer onderling heeft er niet onder geleden, we hadden toespraakjes voor elkaar, bossen bloemen en cadeautjes werden uitgewisseld, en afspraken gemaakt om in de tussenliggende maanden tekstrepetities te gaan houden om eind Augustus niet weer opnieuw te hoeven beginnen. U hoort dus voorlopig even niets van De Vader. Tot Augustus. Prettige zomer allen.

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond behoorlijk laat thuisgekomen uit Leeuwarden, de voorstelling begon daar om half negen in een theatergebouw dat bol stond van de activiteiten: een middenstand-eindexamen in de ontvangsthall annex foyer, in de grote zaal de Nederlandse afvaardiging voor het Songfestival, en nog veel meer, en wij van De Vader tussen al dat geweld in de middenzaal, voor 400 mensen. Stampende muziek vulde de ruimte van boven tot beneden, maar geen trillinkje drong er door tot onze speelplek, een ongelofelijk sterk staaltje van de akoestiek bewakers! Trouwens buiten de muren van de Schouwburg is ook het een en ander aan de hand, alles ligt zo’n beetje plat voor de met rasse schreden naderende TV-Passion dat met zijn gigantische decors de aandacht naar zich toe trekt.
Gelukkig was er in de namiddag nog even tijd om een van de mooiste boekwinkels van het land te bezoeken, Van Der Velde. Een inspirerende schuilplek voor de Passion. Iets in de trant van ….”Zoals de Maupassant vluchtte voor de platheid van de Eiffeltoren…”, zoals Kostja verzucht in Tsjechovs Meeuw.
Onze voorstelling speelde zich weer af op première-niveau, we hebben elkaar beloofd iedere avond dat doel na te streven om elkaar scherp te houden. Nu we er al meer dan zestig voorstellingen op hebben zitten, schuift er onherroepelijk een nieuw perspectief in onze manier van spelen: de teksten zijn dermate ingedaald dat onze rollen meer en meer achtergrond krijgen. Niets kan meer ontsporen, ons verhaal krijgt iets onafwendbaars. Het versplinterde gezin, waarvan alleen de vader en zijn dochter zijn overgebleven, en weldra alleen nog de dochter volbeladen met schuldgevoelens, is een beeld van wat zich in zoveel huishoudens afspeelt, overal in een iets andere context, met andere verwijten en beschuldigingen. Eigenlijk voel ik me wel bevoorrecht dat ik de enige ben die in ons land bij zijn volle verstand mag dementeren. Maar die er nooit achter zal komen wat zich in werkelijkheid in het hoofd van een dergelijke patiënt afspeelt. Merkwaardig beroep.