Ja, en dan ook nog Leeuwarden en Deventer om de vier voorstellingen van deze afgelopen week compleet te maken. Daar kan je stoer over doen, maar het was kantje boord, bedacht ik me van te voren. En wat gebeurt er? Gisterenavond Deventer dus, ik was zo blij dat ik de vierde van deze week had “gehaald”, dat ik voor het eerst ontspannen heb gespeeld, ik liet de Beckett-zinnen de vrije loop, dacht door te hebben zonder er over na te denken waar die zinnen over gingen, het stuk golfde als een lichtzinnig tragisch blijspel tussen podium en publiek heen en weer. Ja dan is toneelspelen leuk, maar het komt bij mij slechts zelden voor, ik ben er niet voor gemaakt. Er is oververmoeidheid voor nodig om los van de grond te komen, maar dat Deventerse avondje was wel een bijzondere belevenis in de reis naar een beetje zelfkennis.
Eindspel, Alkmaar 12-11-2019
Alkmaar gisterenavond, meer dan vierhonderd mensen, ach, wat is dat toch prettig spelen, we hebben er met zijn vieren van genoten, dat voel je aan elkaar zonder dat je je daar over hoeft uit te spreken, de frequenties onderling staan op top spanning, we kregen een forse bos bloemen op de koop toe! Hoe je je ook voorneemt bij een slecht bezette zaal de mensen die wel gekomen zijn een top avond te bezorgen, toch tast de teleurstelling de scherpte van het spelen aan, bij mij in ieder geval, nu ik achter mijn zwarte bril ook nog eens geen respons blijk te kunnen voelen. Uitleggen? Nou, er is verschil tussen “stilte” en “diepe stilte”, dat onderscheid valt weg bij weinig mensen, er is een aarzeling voelbaar in reageren, dus driekwart van de normale reacties blijft achterwege omdat de toeschouwer zich niet gedekt voelt door anderen die ook lachen en grinniken. Bij Beckett moet je vrijuit kunnen grinniken, om tijdens die ‘grinnik’ al te beseffen dat er niets te grinniken viel. Enfin, Alkmaar was een goeie ‘opsteker’, vanavond Den Haag, schijnt ook goed bezet te zijn.