Gisterenmiddag woei onze Storm rondom zijn Oog ongebreideld door de goed gevulde Amstelveense schouwburg, onder het spiedend oog van de regisseur, die ons vandaag wel van een lang gedetailleerd commentaar zal voorzien. Valt er weer wat te overdenken voor we overmorgen weer in Delft zullen aantreden.
Maar nu nog even terug naar Amstelveen waar ik ondanks de verbouwingen mijn voetstappen van twaalf generale en try outjaren met het Publiekstheater (1973-1985) terug vond. Een inspirerende nieuwigheid was dat alle kleedkamers opgesierd waren met prachtige tentoonstellingsfoto’s van Pan Sok, alle gewijd aan de ster-actrice Anne Wil Blankers in haar glorie jaren, (die nog steeds voortduren,) bij de Haagse Comedie en het Nationale Toneel. Waarom mij dat zo trof was omdat ik me al jaren blauw erger aan de opgeblazen kleurenposters van alle eendagsvlinders uit de amusementsindustrie die de gangen en de foyers en kleedkamers vullen van de schouwburgen dwars door het land. Wat is daar op tegen zou je zeggen, die foto’s doen toch niemand kwaad en ze zijn alleen voor de optredende te zien, nou, daar heb ik wel een antwoord op : de overdaad aan bulkende uitvergrotingen van de showpagina’s geven die langstrekkende karavanen van het laagdrempelig amusement de bevestiging van hun overheersende positie in onze sector, terwijl juist zij het zijn die er keer op keer op gewezen zouden moeten worden waar ze vandaan komen, waar hun oorsprong ligt, dat de oervorm van het t h e a t e r uit een duizenden jaren traditie stamt waar de komedie , de noodzakelijke luchtigheid een toegift was op een serieuzere, ernstiger opmaat: de satyrspelen als sluitsteen voor de tragedie. Natuurlijk de tijden veranderen, vroeger is geen maatstaf, vernieuwingsbewegingen volgen elkaar met grote regelmaat op, terecht, maar niet doordrenkt zijn van waar je vandaan komt holt iedere nieuwe inhoud uit, ontneemt welke nieuw vorm dan ook zijn fundament. Hier laat ik het bij ( voorlopig).
Het Oog van de Storm
Het Oog van de Storm
Rijswijk 13-11-2021
Gisterenavond (13/11) speelden we dus in Rijswijk voor meer dan 550 man/vrouw, pittig hoor. Rumoerige zaal, publiek was uitgelaten, vierde de vrijheid van het toegangsbeleid hoorbaarder dan we bij onze voorstelling gewend waren, het werd een evenwichtsact om de neiging uit de volle zaal tot luid reageren te dempen, het lukte ons niet altijd en leerde ons dat er nog zoveel verschillende reacties op ons Storm-stuk mogelijk zijn. Maar het was natuurlijk spannend om zo uitgedaagd te worden. Never a dull moment! Achter het toneel was het mooi om zo hartelijk verwelkomd te worden, om weer oude vrienden onder de theatertechnici te ontmoeten die echt lieten merken hoe ze onze komst op prijs stelden. Voor aanvang kregen we secure instructies wat te doen wanneer ooit onverhoopt onze zenders zouden uitvallen (nooit meegemaakt in inmiddels honderden op zender-niveau gespeelde voorstellingen) maar toch, je kunt nooit weten. En nu op weg naar Amstelveen, waar we de matinee gaan spelen: een tour de force altijd voor onze technici om in een paar ochtend-uren de voorstelling weer speelklaar te krijgen.