Al weer twee maal ons ‘het Oog van de Storm’ gespeeld, heb er geen melding van gemaakt omdat ik het eigenlijk nog niet geloven kan: na twee hardhandige en langdurige onderbrekingen hebben we ons geliefde stuk weer opgenomen, als alles goed gaat, je weet maar nooit, staan we morgen in Roosendaal. De voorstelling groeit met ons mee, een nieuwe ervaring, in ieder geval voor mij, je kijkt terug op twee jaar geleden en moet dan concluderen dat de tekst dieper uit je nieren komt dan voorheen. Toneelspelen is op zichzelf al zo’n aparte bezigheid dat het spelen nu in deze dagen met al die vertragingen toch iets positiefs oplevert, voor mij in ieder geval. Je kijkt al spelende in andere ogen, die ook een bizarre tijd achter de rug hebben, al die levens die twee jaar verder zijn gekropen en dat gebeurt allemaal in een toneelstuk dat toch al balanceert op de grenzen van dood en leven, bij de een is er een kindje geboren bij een ander is een geliefd familielid gestorven, weer een ander heeft een ingrijpende verhuizing achter de rug, tel dat allemaal maar eens bij elkaar op en je hebt een nieuw ensemble met de zelfde mensen.
Het Oog van de Storm
Het Oog van de Storm
Dordrecht 27-11-2021, voor- en nabeschouwing
1. Vanavond spelen we in Dordrecht voor de voorlopig laatste keer ons Oog van de Storm. Publiek uit Dordrecht en omstreken, ik raad jullie aan: laat het vollopen in deze prachtige zaal voor onze voorstelling die we tot nu toe overal voor vrijwel volle zalen met zoveel toewijding speelden. Het wordt geen afscheid vanavond, er volgt alleen een iets te lange onderbreking. We zien u terug, wees daarvan verzekerd!
2. Ben aan het nadenken over wat het voor ons toneelspelers kan of zal betekenen dat we voor de tweede keer alweer in onze voorstellingen-reeks van Het Oog van de Storm door het coronavirus worden onderbroken. Ben daar nog niet uit: hebben die onderbrekingen gevolgen in de ontwikkeling van een rol, en wat voor gevolg kan dat dan hebben voor je benadering van je personnage, hoe werkt het door in de manier hoe je er over denkt, verandert de persoon met je mee, zoals je zelf in deze maanden en nu al eigenlijk enkele jaren, ouder bent geworden, en in mijn geval kan het niet anders dan dat nogal ingrijpend zal zijn. Speculaties. Nou ja, ik krijg dus nu enkele weken gelegenheid om daar eens goed over na te denken. samen met mijn collega’s. En niet alleen ons groepje, overal om ons heen zijn de meest beloftevolle produkties stilgevallen, treurig, treurig. Misschien is het een luxe probleem, dat in andere branches in benardere situaties in onze samenleving wel erg elitair zal overkomen.
Maar er is ook hoop, want Hoop gloorde zoeven bij de uitzending van Buitenhof, inmiddels het enig overgebleven wekelijkse ijkpunt over de toestand in en van ons land: Michael Ignatieff’s indrukwekkende woorden over het belang van ’troost,’ direct gevolgd door de indringende uitspraak van Jet Bussemaker over het belang van K U N S T. Mijn hart maakte een sprongetje, zou het dan toch nog kunnen doordringen tot de goegemeente, zouden de niet-gevoeligen voor de kunsten die ook naar Buitenhof keken er iets van mee gekregen hebben? Zouden de woorden van de ex cultuurminister opgepakt worden? Zouden wij, de uitvoerenden, er weer wat zelfvertrouwen door kunnen krijgen, zodat we wat zelfbewuster uit deze crisis te voorschijn kunnen komen? De komende weken moeten we goed door moeten komen, geestelijk aansterken om weerbaarder het publiek tegemoet te kunnen treden.