Al weer twee maal ons ‘het Oog van de Storm’ gespeeld, heb er geen melding van gemaakt omdat ik het eigenlijk nog niet geloven kan: na twee hardhandige en langdurige onderbrekingen hebben we ons geliefde stuk weer opgenomen, als alles goed gaat, je weet maar nooit, staan we morgen in Roosendaal. De voorstelling groeit met ons mee, een nieuwe ervaring, in ieder geval voor mij, je kijkt terug op twee jaar geleden en moet dan concluderen dat de tekst dieper uit je nieren komt dan voorheen. Toneelspelen is op zichzelf al zo’n aparte bezigheid dat het spelen nu in deze dagen met al die vertragingen toch iets positiefs oplevert, voor mij in ieder geval. Je kijkt al spelende in andere ogen, die ook een bizarre tijd achter de rug hebben, al die levens die twee jaar verder zijn gekropen en dat gebeurt allemaal in een toneelstuk dat toch al balanceert op de grenzen van dood en leven, bij de een is er een kindje geboren bij een ander is een geliefd familielid gestorven, weer een ander heeft een ingrijpende verhuizing achter de rug, tel dat allemaal maar eens bij elkaar op en je hebt een nieuw ensemble met de zelfde mensen.
Het Oog van de Storm
na de lockdowns
