Nadat de overval op Oekraïne was ingezet en er een full scale oorlog was uitgebroken, wilde ik geen frivole verslagen meer schrijven over de toneelvoorstelling waarin ik in die dagen speelde en nu nog speel, alles wat onbenoemd leek over die hartverscheurende situatie stond me tegen, ik vond mezelf een zwakkeling die zich niets aantrok van wat mijn medemensen werd aangedaan. Tijdens het spelen van een half demente man zag ik mezelf als een aansteller, een aandachttrekker terwijl er op een dag rijden van hier moeders wanhopig vochten om hun kleine kinderen te redden, rustig te houden, af te leiden van het raketgeweld om hen heen, er ging een deksel van de put waarin ik mijn eigen ervaringen als vier- tot negenjarige had weggestopt. Het werd lastiger en lastiger om de spel-motor te laten draaien, voor mijn collega’s was ik niet echt het gezelligste jongetje van de klas, totdat ik doorkreeg dat mijn gedrag, c.q. houding niets bijdroeg aan het oplossen van de ellende verderop, terwijl het ‘werk’ dat ik zes van de nu twaalf oorlogsdagen verrichtte een intense bijdrage bleek aan het geestelijk welzijn van onze bezoekers die met dezelfde gevoelens zaten als ik, en die wij ,mijn collega’s en ik misschien wel een beetje soelaas hebben kunnen bieden. Aan dat groeiende besef hebben de twee Oekraïense musici bij Podium-Witteman die ondanks hun angsten om familie en vrienden daar, met hun spel een grote bijdrage aan geleverd, zij gaven me de zet om de draad weer op te pakken, de putdeksel te sluiten en me dankbaar te voelen dat ik een vak kan uitoefen waarmee je bezoekers een paar uur troost te helpen bieden.
Het Oog van de Storm
Het Oog van de Storm
Doetinchem 19 februari (2x)
We hebben met Het Oog van de Storm twee(!) voorstellingen in het Amphion van Doetinchem achter de rug, het was oorspronkelijk uitverkocht en daarom was er besloten ivm de coronamaatregelen de oorspronkelijke speeldatum in tweeën op te delen. Nu alles weer een beetje normaal is kon er niet weer gewijzigd worden, begrijpelijk. Vandaar deze uitzonderlijke situatie, het twee keer achter elkaar spelen op dezelfde plek gaf de voorstelling zijn definitieve rust. Het was bijzonder prettig spelen daar in die uithoek van ons land, waar zich een bruisend kunstleven ontwikkelt. Enthousiaste theatertechnici, betrokken schouwburgmedewerkers maken het spelen en het bezoeken ervan hier in dit moderne theatergebouw tot een bijzondere belevenis. Doetinchem was in de jaren zestig toen ik er voor het eerst speelde met Toneelgroep Theater in mijn ogen een groot dorp, weggestopt in een hoekje Nederland, dat met een bescheiden subsidie de komst van ons gezelschap veilig stelde. Eind zestiger jaren openden we er met Driekoningenavond de eerste echte Doetinchemse schouwburg, Minister Klompé verrichtte de officiële opening, met een inspirerende speech die de moderne tijd ook in deze uithoek inleidde, passend bij de de maatschappelijke omwentelingen uit die tijd. Inmiddels staat er hier meer dan vijftig jaar later al weer een nieuwe schouwburg, het tweede Amphion, en is het grote dorp van vroeger uitgegroeid tot een middelgrote stad. Met een prikkelend groot toneelpubliek, voor wie het dit weekend prima spelen was, en onze Storm weer een graadje verder door ontwikkeld werd. Grazie!