En nu ook Niels er niet meer, zoveel met hem gewerkt, kwam hem tegen op de eerste dag dat ik aan het toneel kwam en ik samen met hem figureerde in ‘Muizen en Mensen’, we bleven bevriend en hadden grote dromen over hoe het toneel er eigenlijk uit zou moeten zien en we spraken af dat wanneer ik ooit zou gaan regisseren we dat samen zouden gaan doen, en toen het in 1964 zover was, bij Toneelgroep Theater, deed hij de totale vormgeving van UBU ROI.
Geniale beeldvondsten schudde hij uit zijn mouw, met als hoogtepunt de onthoofdingsmachine van de op hol geslagen dictator die de gipsen afgietsels produceerde van alle leidinggevende theaterprominenten uit die dagen. Uiteraard was dat niet te volgen uit de zaal, maar wij beleefden er grote pret aan. Toen een jaar later Erik Vos bij ons een gastregie kwam doen (De Goede Mens van Sezuan) bracht ik die twee samen, waaruit een innige samenwerking die jaren zou duren (gedurende Eriks Appelperiode) tot stand kwam.
Niels dook voor de tweede keer in ‘Sezuan’ toen ik bij het Publiekstheater dat stuk met Annet Nieuwenhuyzen -die er de Theo d’or voor zou krijgen- ging ensceneren (1974-75)
Toen we samen eind jaren zestig ‘Driekoningenavond’ maakten bij T.Theater, ons beider Shakespeare-debuut, maakte hij zich onsterfelijk door met een viltstift de kostuums van Ellen de Zwart samen met haar van schitterende bloemmotieven te voorzien aan het lijf van de actrices. Na een generale repetitie was hij zo enthousiast over het spel van Christine Ewert die een onvergetelijke Viola speelde dat hij nieuwe onbekende bloempatronen langs de zomen van haar mannenpakje schilderde.
Niels Hamel
