Hans Croiset

De Dood kan nogal kortaf zijn. In oorlogssituaties, in het drukke verkeer en bij natuurrampen is er vrijwel nooit sprake van een rustgevende aanloop naar het einde. Maar soms neemt De Dood de tijd voordat hij een streep door de onwerkelijkheid van het leven zet en de deur naar de nieuwe werkelijkheid opent.

In de speellijst van Requiem voor de Onwerkelijkheid is gelukkig een aantal kerken opgenomen, want daar komt deze voorstelling van Silbersee schitterend in uit. Van de ene tot de andere muur van kerkgebouw De Duif in Amsterdam-Centrum, spreidt een enorme vogel zijn vleugels, als een gigantische Christus aan het kruis.

Het lichaam van die vogel is ook de woon- en verblijfplaats van de Engel des Doods, die nog wat zaken heeft af te handelen met de mens, die graag nog een staartje wil verbinden aan zijn bijna voltooide leven.

Hans Croiset speelt die worstelende mens ongelooflijk mooi. Hij is fysiek breekbaar en beseft dat de uitkomst van het gevecht vaststaat. Maar hij is ook strijdbaar en probeert De Dood over te halen om andere doodskandidaten voorrang te geven: ‘Zij die zichzelf bewonderen, zichzelf verheerlijken, de hemel in prijzen, die op anderen neerkijken en ze vernederen en vertrappen.’

Tintelende seance

Vooral de gregoriaanse klanken op Libera me maken indruk, zowel aan het begin van de voorstelling, die als een tintelende seance overkomt, als aan het prachtige slot. Tussen het publiek in de afgeladen kerk blijken zestien zangers te zitten, die de muziek een intense surroundsoundachtige sfeer meegeven.

Het decor van DoorDouwe en de kostuums van Bart Hess zorgen voor een zalige combinatie van de Efteling, de musicalversie van The Lion King en een overvloedig gevulde barokke kerk, en vormen ook een fraai eerbetoon aan de dierenillustraties uit het werk van Tellegen.

Silbersee overweldigt en prikkelt je zintuigen. Gelouterd en domweg gelukkig loop je de straat weer op.