Gisterenavond was Delft aan de beurt met ons Oog van de Storm, we trokken 400 man/vrouw, nou ja in werkelijkheid waren het er geloof ik 385 maar vierhonderd staat in deze vreemde tijden zo lekker vet. We zijn met die aantallen echte geluksvogels. Het werd een goed doorleefde stormnacht, voor zo ver ik kon beoordelen, laten we zeggen het applaus was stormachtig, dus al te veel mensen kunnen we niet teleurgesteld hebben. bepaalde lastige passages verliepen soepeler, zonder dat de hoekige kanten aangetast werden. Altijd een lastig proces: wanneer de voorstelling ingesleten begint te raken, zo rond de twintigste voorstelling en wij ons een onsje minder gespannen opstellen is het risico van”je veilig voelen” groeiende. Maar we houden elkaar scherp, in elke onderbreking van mijn rol, wanneer ik even in de coulissen word ik opgevangen door collega’s die je strak in de gaten hebben gehouden.
We werden verwend door de directie met allerlei verrassingen op de kleedtafels, en met een een overdaad aan kaasplankjes na afloop in een totaal verbouwde artiestenfoyer, die nu meer als een huiskamer aanvoelt dan de vorige die misschien wel iets te zakelijk was (ook niet slecht). Ik vond het zelf een bizar avondje om een andere reden: nog maar een paar jaar geleden worstelden we hier in Delft ons door de generale dagen en eerste try out van De Vader van dezelfde schrijver (Florian Zeller) ; toen zwommen we nog in de habituele onzekerheden van zo’n periode die later zo bijzonder zou uitpakken in een mooie reeks van meer dan honderd Vader-voorstellingen. En nu speel ik van de zelfde schrijver een variant met dezelfde Andre-figuur in een andere fase van zijn achteruitgang. Je gaat je afvragen: Is er een nieuw soort rol patroon in aantocht, de dementerende oudere man? Zoals in vroeger tijden een groep toneelspelers werd samengesteld in rol-soorten: het jonge meisje, de soubrette, de jonge minnaar, de sombere jongeman, enzovoorts wordt daar misschien nu de dementerende medemens aan toegevoegd: oudere heren en dames, er is werk aan de winkel.
Vanavond Utrecht, spannend!
Het Oog van de Storm
Het Oog van de Storm
Amstelveen 14-11-2021
Gisterenmiddag woei onze Storm rondom zijn Oog ongebreideld door de goed gevulde Amstelveense schouwburg, onder het spiedend oog van de regisseur, die ons vandaag wel van een lang gedetailleerd commentaar zal voorzien. Valt er weer wat te overdenken voor we overmorgen weer in Delft zullen aantreden.
Maar nu nog even terug naar Amstelveen waar ik ondanks de verbouwingen mijn voetstappen van twaalf generale en try outjaren met het Publiekstheater (1973-1985) terug vond. Een inspirerende nieuwigheid was dat alle kleedkamers opgesierd waren met prachtige tentoonstellingsfoto’s van Pan Sok, alle gewijd aan de ster-actrice Anne Wil Blankers in haar glorie jaren, (die nog steeds voortduren,) bij de Haagse Comedie en het Nationale Toneel. Waarom mij dat zo trof was omdat ik me al jaren blauw erger aan de opgeblazen kleurenposters van alle eendagsvlinders uit de amusementsindustrie die de gangen en de foyers en kleedkamers vullen van de schouwburgen dwars door het land. Wat is daar op tegen zou je zeggen, die foto’s doen toch niemand kwaad en ze zijn alleen voor de optredende te zien, nou, daar heb ik wel een antwoord op : de overdaad aan bulkende uitvergrotingen van de showpagina’s geven die langstrekkende karavanen van het laagdrempelig amusement de bevestiging van hun overheersende positie in onze sector, terwijl juist zij het zijn die er keer op keer op gewezen zouden moeten worden waar ze vandaan komen, waar hun oorsprong ligt, dat de oervorm van het t h e a t e r uit een duizenden jaren traditie stamt waar de komedie , de noodzakelijke luchtigheid een toegift was op een serieuzere, ernstiger opmaat: de satyrspelen als sluitsteen voor de tragedie. Natuurlijk de tijden veranderen, vroeger is geen maatstaf, vernieuwingsbewegingen volgen elkaar met grote regelmaat op, terecht, maar niet doordrenkt zijn van waar je vandaan komt holt iedere nieuwe inhoud uit, ontneemt welke nieuw vorm dan ook zijn fundament. Hier laat ik het bij ( voorlopig).