AFGELOPEN ZATERDAG SPEELDEN WE ONS OOG VAN DE STORM in de Koninklijke Schouwburg in den Haag, voor een bijna uitverkochte zaal, en de dag erna, gisteren dus in Amersfoort voor hetzelfde aantal bezoekers. Die twee schouwburgen hadden een grote invloed op ons werk, door hun zo van elkaar afwijkende zaalvorm, door de wijze waarop het publiek in beide steden in verschillende opstellingen te samen zat: in den Haag dicht op elkaar, compact neergezet in de bekende historische ‘bonbonière’ vorm, omgeven door een bijna perfecte warme akoestiek, in Amersfoort daarentegen een modern gebouw zo ruim van opzet dat er met gemak de grootste musical producties kunnen ‘staan’, en waar publiek veel verder van elkaar zit, en akoestisch zo anders van aard. Iemand die beide avonden zou hebben bijgewoond moet verbaasd hebben kunnen constateren welke invloed zaalopbouw- en omvang op ons stuk moet hebben gehad. Kun je nagaan: De Flint in Amersfoort kan meer dan duizend toeschouwers binnen halen, in bepaalde opstellingen zelfs 1200, dus met 600 bezoekers zag de zaal er goed bezet uit, maar was bij lange na niet vol, in den Haag kunnen er maximaal 700 in en zag er dus met bijna 600 uitverkocht uit. En natuurlijk hebben die verschillende condities invloed op ons toneelspelers, dat kan niet anders, we zouden kille automaten zijn wanneer dat niet het geval zou zijn. Meteen al bij de eerste woorden vroeg de Amersfoortse Storm een andere aanpak, een andere inzet van ons, we moesten er in zo’n grote zaal harder voor werken om in alle hoeken even fijnzinnig als het stuk van ons vraagt, over te komen, en om bij het publiek de zelfde emoties over te brengen die in den Haag op een directere manier tot stand kwamen. Die artistieke souplesse is al jaren een vanzelfsprekend onderdeel van ons Nederlandse spreidings- en reistoneel, je went er nooit aan en dat is maar goed ook, dat houdt ons scherp en weerbaar, in ieder geval geniet ik er met volle teugen van. Het waren twee heerlijke avonden, hard werken om onze Storm door die twee panden te laten waaien en waar het publiek na al die coronistische sluitingstijden kennelijk op zat te wachten, want er werd niet zuinig geapplaudisseerd.
Het Oog van de Storm
Het Oog van de Storm
Utrecht 18-11-2021
En dat was Utrecht! De Stadsschouwburg was met weer vierhonderd man/vrouw gevuld, die als “massa” weer heel anders reageerden op ons “dood-leven-of andersom mysterie spel ” reageerden. Dat onverwachte reageren houdt je als speler zo scherp, omdat je gespannen blijft. Voor aanvang hadden we met de gehele cast een bijeenkomstje op het toneel met een groep blinden die onder een bezielde leiding de voorstellingen zouden gaan volgen, ze wilden kennis met ons maken, aan onze stemmen wennen, wilden horen wie we waren, wat onze motivatie was, ze bevoelden het decor, enfin, ze werden optimaal voorbereid. Ze zaten tijdens onze Storm op de eerste rij, en beleefden de avond als zienden. Mede door hun aanwezigheid werd het een gedenkwaardig avondje. na afloop werden we gastvrij ontvangen door de directeur Lucia Claus die ons in de artiestenfoyer liet delen in de zorgen van de schouwburg directeur, de voortdurende vrees dat er morgen wel weer eens een sluiting zou kunnen volgen, dat een nieuwe lockdown inmiddels niet meer denkbeeldig is met het onrustbarend oplopend aantal besmettingen. Dezelfde zorgen bij de onafhankelijke dus niet gesubsidieerde producent van onze voorstelling, en daartegenover de betrekkelijke luxe van de gesubsidieerde gezelschappen, die in deze tijden met artistiek verdriet werden, of misschien worden, geconfronteerd en in beduidend mindere mate met financieel verdriet. Enfin, weer kwam het gebrek aan solidariteit bovendrijven waar ik het in deze kolommen al eens eerder over heb gehad. Wat zou het toch mooi zijn als alle componenten, schouwburgen, vrije producenten en gesubsidieerden en niet te vergeten publieksvertegenwoordigers eens een keertje over hun schijndrempels konden heenstappen om met een ferm gezamenlijk statement naar buiten te komen om zo de cultuurminister een stevig handvat te bieden om haar strijd binnen het kabinet voort te kunnen zetten!
Enfin het werd een stevig gesprek daar aan die foyer tafel, maar hoe goed is dat niet in deze barre tijden: b e n o e m e n in wat voor vreemde onzeker wereld wij leven!