regen, regen.

Twee pittige filmdagen achter de rug, veel stemmingswissels moeten/kunnen spelen, stevig gerepeteerd met een gretige cast. Wat scheelt dat, werken met zulke goede acteurs, wat inspireert dat. Een flits in de ogen, een wenkbrauw die nauwelijks maar toch zichtbaar optrekt, een verdrietig glimlachje, het zijn allemaal gemoedsbewegingen die aanzetten tot intens samenspel. Als altijd die moordende twijfel of ik kan beantwoorden aan dat aanbod van mijn collega’s. Stiekeme blik naar mijn regisseur, Menno Meyes, in de verwachting dat zijn gezicht enige tevredenheid uitdrukt. Hij laat niet zo gauw iets merken. Verstandig. Tevredenheid leidt tot niets. Scene nog een keer, en nog een keer, een scene van meer dan vijf minuten in een take, met een steadicam. Gebeurt niet vaak. Opperste concentratie van de crew, die met het uit zicht verplaatsen van rekwisieten minstens een even grote concentratie moet opbrengen. Binnen die vijf minuten moeten we gezamenlijk een time-lapse van enkele uren suggereren. Filmisch een tour de force waar we nu met zeven acteurs en minstens dertig crew leden al anderhalve dag aan werken. Tussen de opnames door worden er geregeld kleine wijzigingen aangebracht die het werken spannend maken. De schrijfster van het oorspronkelijke boek, Jessica Durlacher die samen met de regisseur het scenario schreef, komt tussendoor met kleine tekstwijzigingetjes die bijna altijd to the point zijn en me tot uiterste concentratie aanzetten. De man die ik speel is gedeeltelijk geent op haar vader, dat maakt het soms voor haar confronterend om mij bezig te zien. “Als ik je zo bezig zie, denk ik lijkt hij nu op mijn vader? Uiterlijk niet, maar met dat onberekenbare gedrag kom je wel dicht in de buurt.” Voor mij een vreemd gevoel. Vroeger had ik bijna alles wat haar vader had geschreven gelezen, maar daar kwam niet die figuur uit naar voren die ik nu moet spelen. Het is de visie van zijn dochter ten slotte. Het is de vader zoals zij hem ziet, een door zijn oorlogsverleden achtervolgd mens, vechtend tegen de herinneringen die hij als jongen van vijftien jaar in de kampen opdeed. En daar een onberekenbaar gedrag aan over had gehouden. Lastig te spelen. Vooral omdat ik zelf door een levenslange preoccupatie met de Tweede Wereldoorlog goed op de hoogte ben, maar om dan iemand te spelen die het allemaal heeft meegemaakt is een ander verhaal.(–) NU komen de berichten uit Parijs binnen. Voorlopig einde blog.