Heisenberg, Tilburg 14-3-2019

Gisterenavond Tilburg, gisterenavond ook een verwarrende terugreis in de tijd, toen begin zestiger jaren de schouwburg feestelijk werd geopend met Curtmantle van Christopher Fry, een brisant stuk in verzen met Guus Hermus in de hoofdrol, een wereldpremière onder regie van Karl Gutman. Voor die dagen was het een ongelofelijk moderne schouwburg met een traditionele ronde zaalvorm, DE garantie voor een goede akoestiek. Wim Bary was daar een begeesterde schouwburgdirecteur die Tilburg dwingend met nieuwe ideeën op de kaart zette. Een paar dagen na de opening speelde ik er met de Nederlandse Comedie in de Midzomernachtsdroom. Onvergetelijke feestvoorstelling! Een openingsweek met repertoire om mijn ouderwetse vingers bij af te likken! En toch was ik in die dagen een lastige opstandige toneeljongeling die vond dat alles anders moest, dat toneel een mening over de maatschappij diende te hebben, dat het repertoire moest veranderen, actueler moest reageren en dan desnoods maar voor lege zalen te gaan spelen. Gisterenavond was het weer mijn beurt om samen met Elsie (de Brauw) ons twee personenstuk HEISENBERG op te voeren, voor een handjevol verdwaalde maar begeesterde Tilburgenaren, die na afloop niet anders konden dan luid klappen en bravo-kreetjes te laten horen. Was die half lege zaal (waarvoor na afloop door diverse Tilburgenaren hun verontschuldigingen werden aangeboden) de uitkomst van mijn opstandige zinsneden van toen? Vreemde confronterende reis door de tijd: Heisenberg geeft een harde en toch hoopvolle boodschap over onze tijd, willen mensen dat niet meer horen of willen ze dat nog niet horen? Vanavond spelen we in Amsterdam voor wel een volle zaal, is het publiek in de hoofdstad dan wel bevattelijk voor de op onzekerheid gebaseerde bewegingen van de personages in onze Heisenberg? Is het de titel, die de Tilburgenaren heeft afgeschrikt, hadden we het verbod van de schrijver om de titel te veranderen moeten negeren en toch moeten kiezen voor De Slager en het Meisje, zoals Anne Wil Blankers creatief voorstelde? Je weet het niet. Wij, Elsie en ik trokken er ons in iedere geval niets van aan en we knetterden weer als eerst vreemde aardbewoners om elkaar heen om in een intense omstrengeling te kunnen eindigen. Dat kennelijk knetterende vond zijn weerslag in die bravo-kreetjes, waardoor het ineens leek alsof de zaal vol zat. Wat een avond, wat een inzet van ons vijven, ja vijf, want ik heb al eerder laten weten dat we dit werkstuk zonder de tomeloze en vooral aandachtige inzet van onze technici niet voor elkaar zouden kunnen krijgen, avond aan avond.
Amsterdam, here we come!